Don't let me go #2

Wybaczcie, że tak późno. Problem z jednym programem. W każdym razie zapraszam ^^
*********************************************************************************

Następnego dnia wstałam jak zwykle o siódmej. Umyłam się, ubrałam i zeszłam na śniadanie. Moja mama już tam czekała z płatkami.

-Cześć Zoe.

-Cześć mamo.

-Późno wczoraj wróciłaś.

-Tak… Byłam po jedną książkę w księgarni ale ciągle jej nie znalazłam.

-Przykro mi to słyszeć. Jeszcze się znajdzie. Zobaczysz.

Po dwudziestu minutach usłyszałam dzwonek do drzwi. Poszłam otworzyć. Stał tam Michael.

-Cześć.

-Cześć. Jak się trzymasz?- zapytał mnie.

-Dobrze… Chyba…

Posłał mi współczujący uśmiech.

-Możemy jechać?

-Tak. Chodźmy.

Wzięłam torbę i poszłam z Mikiem do auta. Zaparkował pod szkoła i otworzył mi drzwi, żebym wysiadła.

-Hej. Wszystko w porządku?- zapytał mnie.

-Boję się, że Gren będzie chciał się zemścić.

-Nie pozwolę cię skrzywdzić. Będę cię odprowadzał pod klasy. Chodź.

Objął mnie lekko ramieniem i prowadził do przodu przez korytarz. Grupka chłopaków się na nas gapiła. Michaela widocznie to zdenerwowało.

-Coś się nie podoba?!- warknął do nich.

-Mike- pociągnęłam go za ramię.

Odpuścił i poszliśmy pod klasę. Usiadłam na ławce, a on jak zwykle kucnął przede mną.

-Przyjdę po ciebie po lekcjach, dobrze?

Pokiwałam głową. Mike uśmiechnął się do mnie i poszedł na swoje zajęcia. Do mnie dosiadła się Chloe.

-Kręcisz z młodym Jacksonem?- zapytała mnie.

-Ja? Skądże. On mi tylko pomaga.

-Powiesz mu?

-O czym?

-No wiesz… Niedługo się z nim rozstaniesz.

-Musisz mi przypominać?

-Wybacz.

-Powiem mu ale jest tylko znajomym. Niedługo całkiem o mnie zapomni- odrzekłam.

-Nie wydaje mi się. Chyba się nakręcił- spojrzałam na niego. Uśmiechnął się i mi pomachał.

-Nie rozmawiajmy o tym.

Po chwili rozległ się dzwonek i przyszedł nasz nauczyciel angielskiego. Przesiedziałam jakoś te czterdzieści pięć minut. Potem jeszcze wytrzymałam następnych siedem lekcji, a po ostatniej Mike czekał na mnie pod klasą. Weszliśmy do jego auta i kiedy chciał jechać do mnie, zatrzymałam go.

-Mike. Pojedź proszę do parku. Chcę z tobą porozmawiać.

Zdziwił się trochę, ale posłuchał mojej prośby. Po chwili usiedliśmy nad stawem, do którego wpada wodospad i zajęliśmy miejsca na trawie.

-O czym chciałaś porozmawiać?

Wzięłam głęboki oddech.

-Posłuchaj. Jestem ci bardzo wdzięczna, że mi pomogłeś wtedy ale… Nie możemy już ze sobą przebywać. Musisz o mnie zapomnieć…

-Co? Czemu?

-Po prostu.

-Ale ja nie chcę tego kończyć…

-Musisz- do oczu napłynęły mi łzy.

-Zoe, co jest?

-Jestem chora Mike…

-Co?

-Mam nowotwór…

-Jak to?

-Nie rozumiesz?! Jestem bombą zegarową! To kwestia czasu, aż wybuchnę!

Całkiem się rozpłakałam. Objął mnie i przytulił mocno.

-Nie płacz. Wszystko będzie dobrze.

-Nie będzie. Zapomnij o mnie i już.

Odsunęłam się od niego i pobiegłam do domu, bo daleko nie miałam. Zamknęłam się w pokoju i do końca dnia z niego nie wychodziłam. A samego rana poszłam do szkoły. Tym razem z Chloe.

-Powiedziałaś mu?

-Tak.

-I jak to przyjął?

-Sama nie wiem. Powiedziałam tylko, żeby o mnie zapomniał i sobie poszłam. Mam nadzieję, że posłucha.

-Nie byłabym tego taka pewna.

Spojrzałam na nią pytająco. Kiwnęła głową w innym kierunku. Kiedy tam spojrzałam zobaczyłam Michaela. Podszedł do mnie.

-Zoe. Możemy porozmawiać?

Chloe uśmiechnęła się do mnie i odeszła kawałek.

-Chcę dalej spędzać z tobą czas. Nie obchodzi mnie to, że masz ten cholerny nowotwór. Będę cię wspierał. Razem damy sobie radę.

-Nie chcę cię zranić, jak umrę.

-Nie umrzesz. Wyleczą cię. Zrobię wszystko, żeby tak było.

Przytuliłam się do niego.

-Przyrzekasz?- zapytałam.

-Na mały palec.

Skrzyżowaliśmy małe palce, po czym Mike uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło. Cieszyłam się, że jednak chce być przy mnie. Tylko na jak długo?...