The Way You Make Me Feel #6

O rany... Jaki zapiernicz w szkole. Moje oceny są... em... tragiczne? Tak. Chyba tak można powiedzieć. Oczywiście, gdyby nie moje lenistwo, to z anglika bym miała 5, a tak wychodzi mi 4, bo nie mam ochoty uczyć się słówek, a potem rano na teście je zapominam, a tak to je pamiętam, jak nic nie piszę. WF oczywiście 5/6, gdyby nie moje durne serce po kroplówkach x'D
ZDAM Z CHEMII! WYCHODZI MI 2! BOŻE, ŚWIĘTUJEMY!
Co najlepsze z polaka mam 3 XD
Ale dobra. Pewnie macie gdzieś moje oceny, więc nie zanudzam i wrzucam rozdział. Nie jestem z niego zadowolona. Porażka mojego życia. MASAKRA.
Ale ostatnio lepiej nie mogę nic napisać. Więc zapraszam.
A i przepraszam, że nie komentuję. Wytłumaczenie to chemia. Yup. Musiałam się spiąć, ale to nie znaczy, że nie czytam waszych dzieł, bo tak nie jest. Nadrobię to. Ale dalej mi mówcie o nowych notkach. I powinniście podziękować mojemu kotu, że mi pomagała w pisaniu xD oto dowód 

Enjoy :)
*********************************************************************************

-Mikey!

-Brooke?

Weszła bez pardonu do przedpokoju i rzuciła mi się na szyję.

-Tak tęskniłam!

-O ile pamiętam, powiedziałaś, że znalazłaś sobie innego i jesteś z nim szczęśliwa.

-Tak, ale… rozstaliśmy się.

-Współczuję.

Spojrzałem na zegarek. Musiałem dać Jodie leki. Kazałem więc Brooke poczekać chwilę…

Jodie:

Czekałam na Michaela, siedząc na kanapie i popijając sok. Nagle do salonu weszła jakaś wysoka kobieta. Spojrzała na mnie z nienawiścią i podeszła.

-Kim jesteś?- warknęła.

-Jo- Jodie Walker…- przełknęłam ślinę.

-Posłuchaj mnie uważnie- nachyliła się i złapała mnie za kołnierzyk koszulki- Michael będzie mój i nie pozwolę, żeby jakaś siksa mi go odebrała. Rozumiesz?

Byłam wystraszona. Nie dość, że nie odzyskałam pełni sił, to jeszcze ta baba zaczęła mi grozić. Na szczęście w tej chwili wszedł Michael.

-Brooke!

Szybko mnie puściła i odsunęła się. Mike skierował wzrok na mnie. Zauważył, że jestem przerażona i klęknął przede mną.

-Coś ty jej powiedziała?- syknął do niej.

-Nic.

-Nie kłam!

Westchnęła ze złością.

-Chcesz wiedzieć? Proszę. Powiedziałam, że prędzej czy później cię zdobędę i, że żadna szmata mi w tym nie przeszkodzi.

Mike dalej klęczał przede mną, ale na jego twarzy widziałam wściekłość.

-Wyjdź stąd- mruknął do niej.

-Chyba żartujesz.

Zacisnął dłonie w pięści. Usłyszałam, jak strzelają mu przez to kości.

-Powiem to ostatni raz. Wyjdź stąd i nie wracaj.

-Nie mam takiego zamiaru.

Nagle gwałtownie wstał, odwrócił się do niej i krzyknął:

-Masz stąd do cholery wyjść, albo cię wyniosą! Zrozumiałaś?!

-Ooooo. Jesteś słodki, jak się denerwujesz- szydziła.

Michael nie wytrzymał. Zaczął iść w jej stronę, oddychając głęboko. Postanowiłam powstrzymać go, zanim zrobi coś głupiego. Złapałam go za przedramię i gwałtownie wstałam, przez co zabolał mnie brzuch i upadłam na kolana. Mike od razu wziął mnie na ręce i położył na kanapie. A do Brooke zawołał ochronę, która wyniosła ją z łatwością z jego posesji. Było mi słabo.

-Przepraszam cię- powiedział- To moja wina. Powinienem nad sobą panować.

-Ciii- przyłożyłam mu palec do ust- Nic już nie mów.

-To jak mogę ci to chociaż wynagrodzić?

Uśmiechnęłam się chytro.

-Przygotuj mi kąpiel z bąbelkami i płatkami róż, wyprasuj wszystkie ciuchy, zrób pranie, wyczyść i nakarm Castiela, uszykuj mi ekskluzywną kolację, a potem zanieś do łóżka.

Zrobił wielkie oczy.

-Żartuję. Zrób mi kakao.

Zaśmiał się, pocałował mnie w czoło i wstał. Ta Brooke od razu mi się nie spodobała. Wredna lalunia. Jak Michael mógł się z nią spotykać? To dla mnie nie pojęte. Zwykła panienka, która leci na jego kasę i nazwisko. Ja cienię go za dobre serce i bezinteresowność. Jest kochany… Chwila. Czyżbym…? Nie. Nie mogłam się w nim zakochać. Chociaż…

-Hej. Nad czym tak myślisz?- usiadł obok mnie i podał mi kubek z kakaem.

-Nad niczym ważnym- zerknęłam na niego. Przyglądał mi się z uśmiechem- Czemu tak patrzysz?

-Myślę, jakie miałem szczęście, że wtedy odwiedziłem ten szpital.

Zarumieniłam się, a on ujął moją dłoń nagrzaną od kubka. Jak zwykle spuściłam głowę, ale nie pozwolił mi skorzystać z tego uniku i ujął mój podbródek. Kiedy się zbliżył, usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Westchnął, wstał i poszedł otworzyć.

-Cześć braciszku!- usłyszałam.

-Janet? Nie masz teraz trasy?

-Skróciłam ją, bo się stęskniłam.

Po chwili Mike wszedł z jakąś kobietą. Już wiedziałam, że była jego siostrą. W sumie kto by się nie domyślił? Byli o siebie uderzająco podobni.

-Cześć. Jestem Janet- podała mi rękę.

-Jodie. Jodie Walker.

-TA sławna Jodie Walker?

-Tak mi się zdaje.

-Mam do ciebie wielki szacunek. Nie wiedziałam, że jesteście razem.

-Nie! My… Znaczy… Jodie jest tylko moją przyjaciółką- odrzekł Michael.

Janet spojrzała na niego podejrzliwie.

-Choć ze mną na chwilę- mruknęła do niego.

Michael:

Janet zamknęła nas w moim gabinecie.

-Mike, spójrz mi w oczy.

Zrobiłem co kazała.

-Kochasz Jodie?

Nie odezwałem się.

-Michael!

-Tak! Kocham… Lepiej?

-Tak. Chciałem ją dzisiaj nawet pocałować…

-Serio?

-Ale wtedy ty przyszłaś.

-Zorganizuj dla niej romantyczną kolację.

-Tyle, że ja nie umiem…

-Dlatego ciesz się, że masz mnie. Wszystko zrobię, a ty ją stąd zabierz na pół godziny.

Przytuliłem ją i wyszedłem do Jodie.

-Masz siłę iść na spacer?- zapytałem ją.

-Chyba tak. Przyda mi się świeże powietrze.

Pomogłem jej się ubrać i poszliśmy przejść się po Neverlandzie.

-Ładny wieczór- odrzekła.

-Piękny- ciągle na nią patrzyłem.

-Janet nie chciała iść z nami?

-Eee… ona… tego… Szykuje kolację. Lubi gotować i… no…- jąkałem się.

Uśmiechnęła się. Szliśmy dalej w ciszy, aż zobaczyła staw. Poszliśmy tam. Po tafli akurat płynęła para białych łabędzi. Zaśmiałem się w duchu.

-Jak żebra?- zapytałem.

-Lepiej. Przynajmniej poskładane- zaśmiała się.

-Brooke pewnie powiedziała ci coś głupiego. Przepraszam za to. Nie powinienem jej wpuszczać.

-Nic się nie stało. Chyba oczekuje od ciebie czegoś więcej, niż przyjaźni.

-Możliwe, ale ja do niej nic nie czuję. Kiedyś ją kochałem… ale to dawne dzieje- posłałem jej uśmiech.

Jodie:

Spacer był bardzo przyjemny. Wróciliśmy do jego domu. W kuchni gotowa czekała kolacja. Na stoliku cały czas paliły się świeczki.

 Nastrój w pomieszczeniu był bardzo uroczy.

-Postarała się- mruknął Mike.

Odsunął mi krzesło, po czym usiadł naprzeciwko... 

*********************************************************************************

I jak? Masakra, wiem xD To do następnego :)