Rozdział I

Witajcie. Przeniosłam Przypadkowe Notki z tamtego bloga na ten. Będę tu kontynuowała te historię z PN. :) Mam nadzieję, że Wam się spodoba :) Zapraszam do komentowania :) 

************************************************************************Błądziłam po parku szukając wyciszenia. Było lato, więc słońce prażyło okropnie. Stanęłam nad jeziorkiem i ścisnęłam w dłoni bransoletkę, która przywoływała tyle wspomnień. W większości tych złych... Mój chłopak Jason dał mi ją w prezencie, ale potem się zmienił... I to bardzo... Zostawiłam go i wyjechałam z rodzicami do innego miasta. Wrzuciłam ją do jeziorka, wyprawiając taflę wody w ruch. Delikatnie zamigotała i ucichła. Usiadłam na trawie, wpatrując się w drugi brzeg. Nagle usłyszałam:

-Pięknie, nieprawdaż?

Odwróciłam się i ujrzałam cholernie przystojnego mężczyznę z długimi, kręconymi, czarnymi jak noc włosami. 

-Owszem- odrzekłam. 

-Mogę się dosiąść?

-Oczywiście. 

Usiadł obok. 

-Co pan tu robi?

Zaczął się rozglądać. 

-Pan? Tu nikogo nie ma. 

Zaśmiałam się. Wyciągnął dłoń. 

-Michael. 

-Rose. 

-No to teraz jesteśmy na "ty". Wszyscy "panowie" sobie poszli- mrugnął do mnie. 

-To w takim razie co tu robisz?

-A wiesz... Czasami muszę odpocząć, przemyśleć parę spraw... Jak to w życiu. 

-Doskonale cię rozumiem. 

-Naprawdę? A ciebie co tu sprowadza?

-Zawód miłosny. Myślałam że nam się uda... Ale on się zmienił. 

-Na gorsze, mam rozumieć? 

-Niestety tak... A ty masz jakiś powód?

-Czy powód? Nie. Tak bym tego nie nazwał. Przyszedłem pomyśleć nad nowa piosenka. 

-Piszesz coś? 

-Owszem. Jestem nawet piosenkarzem. 

-Naprawdę? 

-Tak. Mam chwilowa zaporę. Nie mogę nic wymyślić. 

-Masz przy sobie tekst?

Wyjął parę kartek z torby i dał mi do ręki. 

-Zaśpiewasz mi to? 

Zawahał się przez chwile, po czym zaczął. 

I'm gonna make a change

For once in my life...

Kiedy skończył, obudziłam się. 

-I jak? 

-Świetnie. Tylko... Tu spróbuj troszkę wyżej, a tutaj dodałabym chór. 

Podrapał się po brodzie. Zanucił kawałek. 

-Masz racje- odrzekł- Dziękuje. 

Uśmiechnęliśmy się do siebie. 

-Może masz ochotę na kawę lub herbatę?- zapytał mnie. 

-A wiesz... Z miła chęcią. 

Pomógł mi wstać i skierowaliśmy się do kafejki. 

-Wow. Liczna rodzina- odrzekłam, kiedy wyliczył mi całe swoje rodzeństwo. 

-I to jak. Zawsze było sporo zabawy ale i kłótni. 

-Domyślam się. 

-A ty masz rodzeństwo? 

-Nie. Jestem sama jedna. 

-Oczko w głowie rodziców?

-Dokładnie. 

-Nie chciałabyś mieć siostry lub brata? 

Wzruszyłam ramionami. 

-Teraz to bez znaczenia. I tak nie będzie w moim wieku wiec z komunikacja będzie problem. Może dawniej... A ty lubisz dzieci? 

-Uwielbiam. Takie małe szkraby- rozmarzył się- chciałbym kiedyś mieć taką małą gromadkę. Dzieci to piękna sprawa. Wdają się w któreś z rodziców, potem mają swoje pasje, zainteresowania, zaczyna się szkoła, pomoc w nauce, potem liceum, matura, studia... Wspaniała rzecz. 

-A w końcu dbają o ciebie, kiedy jesteś stary- dodałam. 

-Widzę, że łapiesz o co mi chodzi- uśmiechnął się- A ty chcesz mieć kiedyś dzieci? 

-Chyba tak. Jeżeli znajdzie się ktoś wyjątkowy... 

-Na pewno znajdzie- dotknął mojej dłoni. 

Posłałam mu uśmiech. 

-Mam nadzieję. Pewnie twoja dziewczyna jest z dumna, że ma takiego chłopaka. 

-Nie mam dziewczyny. 

-Żartujesz. 

-Nie. Nie mam szczęścia w tych sprawach. 

-Nie wierzę, że taki przystojniak jak ty, nie ma dziewczyny- powiedziałam, zanim ugryzłam się w język. 

-Niestety. Nie spotkałem jeszcze takiej, która odwzajemniła by moje uczucia. Za to ja nie mogę zrozumieć, jak chłopak mógł zostawić kogoś tak wyjątkowego. 

-Najwyraźniej mógł. 

-Musiał być ślepy. 

-Może to ja byłam ślepa, że myślałam, że nam się uda.

Spuściłam głowę. Ujął mój podbródek i spojrzał w oczy. 

-Nie mów tak. Byłaś zakochana. Tego nic nie usprawiedliwia. Albo to czujesz, albo nie. 

Spojrzałam na niego i się uśmiechnęłam. 

-Bardzo miło mi się z tobą rozmawiało, ale powinnam już iść. Muszę jeszcze się uszykować do szkoły.

-Odprowadzę cię.

Michael i ja poszliśmy pod dom. Stanęłam przed drzwiami…