Rozdział VI + Pożegnanie

Chcę ogłosić, że prawdopodobnie będzie to ostatni rozdział. I ostatnia rzecz jaką piszę. Zastanawiam się nad zakończeniem pisania raz na zawsze. Doszłam do wniosku, że nie umiem napisać nawet rozbudowanego zdania. Przepraszam Was. A oto notka, bo w sumie po to tu jesteście (jeżeli w ogóle), żeby ją przeczytać, a nie słuchać mojego gadania. Miłej lektury...
*********************************************************************************

Rano obudził mnie głos.

-Rose. Rose wstawaj.

Otworzyłam leniwie oczy.

-Mike?

-Wybacz, że budzę.

-Jest dziewiąta.

-No właśnie, a o dziesiątej przyjdzie moja mama i dwie siostry.

-Słucham?!- zerwałam się- I mówisz mi o tym teraz?

-Wybacz. Same do mnie przed chwilą zadzwoniły.

Zerwałam się pędem z łóżka i zaczęłam szukać ubrania. Potem pobiegłam do łazienki i ledwo co zeszłam na dół, to już usłyszeliśmy dzwonek. Oczywiście Ellie wspięła mi się na ramię. Bardzo to lubiła. Znałam z tej trójki kobiet, tylko Janet.

-Mamo, to jest Rose. Rose, to moja mama.

-Miło mi Panią poznać- uścisnęłam lekko jej dłoń.

-Mi ciebie również. Janet miała rację. Jesteś śliczna.

Zarumieniłam się i zerknęłam ukradkiem na Janet. Ona tylko puściła mi oczko.

-A to moja siostra La Toya.

Z nią również się przywitałam. Potem usiedliśmy w salonie na kanapie.

-Powiedz Rose, masz jakieś hobby?

Ups, to po mnie. Nie chciałam Mikowi mówić, że gram na pianinie, bo zaraz kazałby mi coś zaprezentować.

-Em… Ja… Gram na instrumencie…

Michael spojrzał na mnie zdziwiony.

-Naprawdę? A na jakim?- dopytywała jego mama.

-Pianinie.

-Nic nie mówiłaś- odrzekł.

-Oho, widzę, że już wychodzą na jaw jakieś narzeczeńskie tajemnice- wtrąciła Janet- Ale chyba buziaczek załatwi sprawę, co Mike?

-Wiesz co, to chyba nie jest odpowiednia chwila…

-Oj, no coś ty! Siostry się wstydzisz?- zaśmiała się La Toya.

Nagle zaczął dzwonić telefon mamy Mika. Wyszła na chwilę. Teraz będzie dopiero. Dwie siostry. Super.

-Jeden buziak- Janet zrobiła słodkie oczy.

Michael spojrzał na mnie. Ja nic nie odpowiedziałam, tylko delikatnie go pocałowałam. Trwało to… nie wiem, może z pół minuty. Ale było niesamowicie. Po południu zostaliśmy sami. Miałam nadzieję, że do tego nie dojdzie, ale niestety…

-Czemu nie mówiłaś, że grasz na pianinie?

-Nie pytałeś.

-Zagraj mi coś.

-Nie Mike. Nie mam ochoty…

-Proszę- spojrzał na mnie oczami szczeniaczka i padł na kolana.

Westchnęłam.

-Jedna piosenka- podkreśliłam.

Zmierzyłam powoli do pokoju muzycznego. Nagle poczułam, że moje nogi odrywają się od ziemi.

-Co ty robisz?!- zaśmiałam się.

-Niosę cię.

-Postaw mnie wariacie!

Postawił mnie dopiero, kiedy znaleźliśmy się na miejscu. Usiadłam przed pianinem. Wyczułam klawisze i spojrzałam na Mika. Uśmiechnął się i kiwnął głową. Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam grać. Michael przez cały czas mi się przypatrywał. W połowie piosenki, którą przy okazji śpiewałam, także się dołączył. To była wyjątkowa piosenka. Śpiewałam ją po śmierci mamy. Pod koniec się rozkleiłam.

-Rose?

Szlochałam dalej.

-Co się stało?

Nic nie odpowiedziałam, więc wziął mnie na ręce i zaniósł do salonu. Usiadł na kanapie i posadził mnie sobie na kolanach, twarzą do niego.

-Spójrz na mnie- rozkazał.

Podniosłam wzrok. Tak bardzo tęskniłam za nią.

-Opowiesz mi o co chodzi?

Kiwnęłam głową i trochę się uspokoiłam.

-Tą piosenkę śpiewałam w chwili śmierci mamy razem z nią. Leżała w szpitalu i razem nuciłyśmy. Potem umarła…

Siedziałam tak na jego kolanach i ze spuszczoną głową bawiłam się guzikiem jego koszuli. Czułam, jak podtrzymuje mnie w pasie, żebym z nich nie spadła. Po chwili ułożyłam głowę na jego piersi i wsłuchiwałam się w bicie jego serca…

Michael:
Widziałem, że Rose coś gryzło. Człowiek nie zaczyna nagle płakać bez powodu. Kiedy dowiedziałem się o co chodziło…  Boże, to straszne. Nie mogłem pozwolić, żeby się dalej smuciła. Wtuliła się we mnie. Wziąłem ją potem na ręce i zaniosłem do łóżka. Zasnęła przytulona do mnie. Pocałowałem ją w czoło i chciałem wyjść, jednak uniemożliwiła mi to łapiąc mnie za rękę przez sen.

-Słodkich snów królewno.

Dostrzegłem jeszcze lekki uśmiech na jej twarzy, po czym mruknęła coś pod nosem i westchnęła, pogrążona w głębokim śnie...