A Place With No Name #4

Oto nowa notka. Piszę ją na fizycznym wyczerpaniu, więc może być beznadziejna. Co ja gadam? Ona JEST beznadziejna. Wybaczcie. Zapraszam.
*********************************************************************************

W pewnej chwili padło pytanie:

-A właściwie, to gdzie twoja siostra?- zapytał mnie Mike.

-Teraz u koleżanki z przedszkola. Była u niej kilka dni.

-A kiedyś ją zobaczę?

-Z pewnością. Dzisiaj już powinna być w domu, kiedy skończymy zajęcia.

Przesiedzieliśmy siedem godzin na uczelni i Mike odprowadził mnie do domu. Naturalnie zaprosiłam go do środka.

-Jesteśmy mamo!- krzyknęłam. Nagle przybiegła do mnie moja młodsza siostrzyczka Alex. Miała pięć lat.

-Rose!

-Cześć kochanie. Jak było u Marie?

-Superowo! Grałyśmy na konsoli w tańce i rysowałyśmy na tablicy kolorową kredą!

-Cieszę się.

-Rose, mogę cię prosić?

-Alex, to jest Michael, mój przyjaciel. Zostaniesz z nim na chwilę, dobrze?

-Okej.

Poszłam z mamą do kuchni.

-Wiesz, że ostatnio poszłam na badania do lekarza.

-Wiem. I co?

Nastała cisza, a atmosfera była napięta. Potęgowało ją tykanie zegara, wiszącego nad wejściem.

-Mam raka Rose…

Spojrzałam na nią. Nie mogłam nic powiedzieć, nic zrobić. Siedziałam i patrzyłam.

 -Zaawansowane stadium… Został mi miesiąc życia… Góra półtora…- mówiła, płacząc coraz bardziej- Tylko nie mów na razie Alex. Nie chcę, żeby wiedziała.

Wyszła. Zostawiła mnie samą i poszła zająć się Alex. Po chwili przyszedł Michael. Chyba słyszał naszą rozmowę, bo spojrzał mi smutne spojrzenie i po prostu… przytulił. Głaskał mnie delikatnie po plecach. Wtedy zaczęłam płakać. Po pięciu minutach miał całe mokre ramię. Po chwili wziął mnie na kolana.

-Wszystko będzie dobrze- szeptał- Zajmę się Wami. Zajmę się tobą…

Miesiąc później:

Mama zmarła. Alex nie wiedziała co się stało ale musiałam jej powiedzieć. Tego dnia był pogrzeb. Michael także przyszedł, aby mnie wspierać. Mnie i Alex. Stanęłam nad otwartą trumną i zaczęłam szeptać, płacząc:

-Będzie dobrze mamo. Zajmę się Alex…

Karawan zabrał jej trumnę. Kiedy dotarliśmy na miejsce, gdzie będzie spoczywało jej ciało, Michael podszedł do mnie i złapał za rękę. Spojrzałam na niego i się przytuliłam. Objął mnie mocno i głaskał po włosach, żebym się uspokoiła. A tym samym czasie ciocia Maggie tuliła Alex. Po stypie, kiedy pożegnałam się z każdym, Mike podszedł do mnie nieśmiało.

-Rose?

-Tak?

-Jak się czujesz?

-Trochę lepiej. Dziękuję, że pytasz.

-Nie jedź dzisiaj sama do domu. Zostań trochę u mnie.

-Nie chcę ci zawracać głowy sobą.

-Nie będziesz. Martwię się o ciebie- podszedł bliżej i pogłaskał mnie po policzku- Proszę.

Zawahałam się. Może jednak ma rację? Może powinnam z kimś spędzić teraz czas?

-No dobrze. Niech ci będzie.

Wieczorem podjechaliśmy do naszego starego domu, żeby zabrać najpotrzebniejsze rzeczy dla mnie i Alex. Mike pomógł mi się spakować. Kiedy tylko przywiózł nas do swojej willi, Alex udała się do krainy snów, a ja z Mikey’em leżałam na łóżku i wtulałam się w jego bok.

-Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz- zapewniał mnie.

-No nie wiem Michael. Alex jest jeszcze taka mała.

-Zaopiekujemy się nią.

-My?

-Jasne. Nie zostawię cię samej.

Nachyliłam się i pocałowałam go lekko w kącik ust.

-Dziękuję- szepnęłam.

Posłał mi ciepły uśmiech, po czym poszłam wziąć prysznic. Nie mogłam zasnąć, więc w środku nocy poszłam do Michaela, a on zrobił mi miejsce obok siebie i otulił szczelnie kołdrą i objął w pasie. W tamtym momencie przez chwilę zapomniałam o problemach…