HIstory #2

Oto kolejna notka z tj krótkiej serii. Zapraszam do komentowania i miłej lektury :D
*********************************************************************************

Kiedy wbijałam igłę, lekko zasyczał. Pobrałam krew i już miałam mu założyć plasterek.

-Z misiami czy zwykły?- uśmiechnęłam się.

-Z misiami.

Przykleiłam mu go.

-Za chwilę będą wyniki.

-Tak szybko?

-Tak. Mamy nowy sprzęt.

Poczekaliśmy pół godziny na świstek z wynikami krwi.

-Oj oj oj.

-Coś nie tak?

-Kiepskie wyniki. Radziłabym, abyś został u nas trochę. Szpital nie jest taki zły.

-Domyślam się. I wcale się nie boję.

Zaprowadziłam Michaela do sali, gdzie miał leżeć kilka dni. Podłączyłam do kroplówki, którą zalecił lekarz i usiadłam na chwilę obok.

-Nie boli cię miejsce z wenflonem?- zapytałam.

-Nie. Na razie nie. Ale nie lubię, jak się go wbija.

-Pocieszę cię, że zmienia się go co kilka dni, a ty może nie będziesz musiał mieć wymiany. Zależy jak długo u nas posiedzisz.

Posłał mi uśmiech. Świdrował mnie tymi swoimi brązowymi oczami, a jego czarne loczki opadały mu lekko na czoło.

-Mogę wiedzieć co cię zainspirowało do bycia lekarzem i ratownikiem?

-Chyba to, że większość lekarzy  w moim rodzinnym mieście nie umiała pomóc mojej mamie, kiedy umierała- lekko się uśmiechnęłam na wspomnienie o niej.

Poczułam lekki uścisk na dłoni.

-Przykro mi.

Westchnęłam.

-Od tamtego czasu chciałam być jednym z najlepszych chirurgów. Chyba się udało.

-Jesteś też chirurgiem?

-Zgadza się. No dobrze, to ja będę lecieć już do domu. Będę miała jutro nocną zmianę, więc się zobaczymy i będę cię pilnować, żebyś nie miał koszmarów.

Posłał mi czarujący uśmiech.

-Dobrze, pani doktor.

-Dobranoc Michael.

-Dobranoc Alex.

Pojechałam do domu. Powitał mnie mój husky Bolt. Poszłam od razu pod prysznic i położyłam się spać. Śniła mi się pewna osoba. Pewnie wiecie o kim mówię. Tak, o Michaelu. To przez te jego oczy. Czysta czekolada, jak w kubku, kiedy siedzisz w górach w zimę. Boże, co ja gadam. Wstałam rano, zjadłam coś, poszłam do mojej przyjaciółki, zjadłam obiad i wieczorem zaczęłam szykować się do pracy. Kiedy tylko weszłam, zajrzała do mnie pielęgniarka.

-Pani doktor, jest jakaś pani u pana Jacksona. Chyba trochę się kłócą.

-Jak to? W jego stanie to nie wskazane.

Szybko tam pobiegłam. Stała tam Madonna we własnej osobie.

-Przepraszam, a co tu się dzieje?!- zdziwiłam się.

-Nic. Tylko sobie rozmawiamy o naszym przyszłym dziecku- odrzekła.

-Jakim dziecku?! Przychodzisz tu i masz czelność wmawiać mi, że to moje dzieło!

-A nie?! Nie pamiętasz tej nocy w Las Vegas?!

-Nie, bo żadnej tam nie było!

Podeszłam do Michaela i położyłam mu dłoń na ramieniu.

-Spokojnie. Nie możesz się denerwować. A pani niech opuści salę- zwróciłam się do niej.

-Ani mi się śni! Wiesz kim ja jestem?

Odwróciłam się do niej z chytrym uśmieszkiem.

-Wpatrzoną w siebie gwiazdeczką, która puszcza się na okrągło i nawet nie wie z kim jest w ciąży? Tyle to wiem.

Nie mogła wydusić z siebie słowa. Gotowała się w środku i była cała czerwona. Chyba pierwszy raz ktoś jej tak dogadał.

-A teraz proszę wyjść, bo pan Jackson potrzebuje spokoju, a nie rozhisteryzowanych bab, które zawracają mu głowę- pogłaskałam go po włosach, a on się uśmiechnął.

Madonna obróciła się napięcie i wyszła, tupiąc przy okazji swoimi obcasikami.

-Boże, co za ludzie żyją w dzisiejszych czasach- westchnęłam.

-Masakra.

-A jak się dzisiaj czujesz?- zapytałam go.

-Dobrze. Chyba lepiej niż wczoraj.

-To świetnie.

Wieczorem siedziałam z Mikiem i graliśmy w karty na jego łóżku. Wygrywałam już trzecią partię.

-Chyba podobasz się Madonnie, skoro bierze cię na dziecko.

-Ona robi tak z każdym. To denerwujące.

-Domyślam się. A ty coś do niej czujesz?

-Nie. Kompletnie nic. Byliśmy na paru kolacjach, ale nie zaiskrzyło. Przynajmniej z mojej strony.

-Doskonale cię rozumiem.

Uśmiechnął się, lecz nagle jego wzrok powędrował na moje przedramię, które pokrywały liczne blizny. Delikatnie je złapał i się im przyjrzał.

-Śmierć mamy?

Pokiwałam głową ze smutkiem na twarzy, a on wziął moją dłoń w swoje ręce i lekko ją głaskał.

-Wszystko się jakoś ułoży. Zobaczysz.

Posłałam mu lekki uśmieszek. Zaczęłam się do niego przywiązywać... 

-Miejmy nadzieję…