Notka specjalna

Oto NS, którą Wam obiecałam. Zapraszam do komentowania. Enjoy! :)
*********************************************************************************

Bycie nową dziewczyną w szkole nie jest miłe. Zwłaszcza w wieku dwudziestu lat, kiedy jeszcze studiujesz. Te wszystkie oczy wlepione w ciebie. Pierwszy dzień na nowych studiach. Eh, super.

-Rose, chodź na środek i przedstaw się proszę.

Odgarnęłam swoje brązowe, proste, długie włosy z oczu i zaczęłam.

-Nazywam się Rose Parker, przeprowadziłam się z Londynu, bo mój tata musiał zmienić miejsce pracy, interesuję się malarstwem, sportem i muzyką. W sumie to chyba tyle.

-Dobrze, to w takim razie usiądź z panną Mią w przedostatniej ławce.

Wzięłam swoją torbę, która przez cały czas wisiała mi na ramieniu i zajęłam miejsce.

-Jestem Mia!- wyskoczyła do mnie z dłonią do uściskania, zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, a że jestem z natury osobą spokojną, to nie spodziewałam się tego.

-Rose- uścisnęłam ją.

-Zostaniemy koleżankami?- zapytała rudowłosa.

-Jasne. Czemu nie?

-Hura!

-Ekhem!- obie spojrzałyśmy się na naszego nauczyciela- Panno Mio, wiem, że panna Rose jest nowa, ale proszę uważać.

-Oczywiście, przepraszamy.

Po tej lekcji, usiadłyśmy sobie pod klasą od chemii.

-Jest nabór do chóru. Zapisujesz się?

-Ja? Nie. Nie śpiewam publicznie. Wybacz. Zapisałam się tam, ale jako pomoc z instrumentami.

-Czyli dzisiaj masz dyżur?- mrugnęła do mnie.

-Niestety tak. Chcesz iść ze mną?

-Jasne. Pomogę ci trochę.

Po lekcjach poszłyśmy do Sali muzycznej. Była wielka. Pewnie dlatego, żeby dźwięk się roznosił.

-O, ty pewnie jesteś Rose- powiedziała grubsza kobieta z kręconymi włosami na końcówkach.

-Tak. Owszem. A to moja koleżanka Mia. Przyszłam pomóc z tymi instrumentami.

-A tak. Są z tyłu. My już skończyliśmy próbę, także będziesz miała spokój- uśmiechnęła się.

Poszłyśmy z Mią za kulisy małej sceny i zaczęłyśmy sprzątać instrumenty. Niestety musiała wcześniej wracać, bo miała autobus. Zaczęłam sobie podśpiewywać „Titanium”. Kiedy polerowałam zapasowe talerze od perkusji, usłyszałam:

-Masz piękny głos.

Upuściłam talerz, który zaczął wydawać swój charakterystyczny dźwięk, kręcąc się na podłodze. Kiedy się uspokoił, spojrzałam na właściciela głosu, który mnie speszył. Miał czarne kręcone, długie włosy, ciemną skórę i brązowe oczy, które zaciekawiły mnie najbardziej. Podszedł do mnie i wyciągnął dłoń.

-Michael. Michael Jackson.

-R-Rose Parker- odrzekłam nieśmiało.

-Tak, wiem. Słuchałem cię w klasie i zapamiętałem- posłał mi czarujący uśmiech- Masz może ochotę, żebym odprowadził cię do domu?

-Nie musisz…

-Wiem. Ale mam ochotę. Chcę też cię lepiej poznać. To jak?

Zastanowiłam się.

-No dobrze, ale daj mi chwilę. Wezmę tylko torbę.

Zabrałam swoje rzeczy i wyszliśmy ze szkoły.

-Masz jakieś rodzeństwo?- zapytał mnie.

-Mam młodszą siostrę.

-Naprawdę? O ile młodszą?

-O piętnaście lat.

-Sporo. Dogadujecie się?

-Jak najbardziej. Jest dla mnie oczkiem w głowie.

W pewnej chwili zorientowałam się, że doszliśmy już na miejsce.

-Dziękuję za odprowadzenie- powiedziałam cicho.

-To dla mnie przyjemność- uśmiechnął się- Mogę przyjść po ciebie rano?

-Czemu to robisz?

Stanął nieruchomo, spojrzał mi głęboko w oczy i powiedział ledwie słyszalnie:

-Bo może chcę cię lepiej poznać. Przyjdę o wpół do ósmej. Do jutra.

-Do jutra- lekko się uśmiechnęłam.

Weszłam do domu i zamknęłam drzwi.

-Kto to był?

-To? Nikt ważny.

-Nie kłam- odrzekła moja mama.

-To Michael. Odprowadził mnie do domu ze szkoły.

-Przystojny. Może zaprosisz go na obiad?

-Mamo! To tylko znajomy.

-No i? Też chcę go poznać. Zaproś go jutro.

Westchnęłam. Co on sobie pomyśli? Zrobię z siebie pośmiewisko. Dzięki mamo…