A Place With No Name #5

W tym jakże krótkim czasie miałam przypływ weny i oto co wypociłam xd Lel. Chciałam dedykować ten rozdział mojej kochanej cioci, która zmarła w tamtym roku [*] tęsknie Madziu. Tak bardzo tęsknie. Cały ten pogrzeb w tamtej notce był wzorowany na pogrzebie Madzi. Rozdział krotki. Mi się szczerze średnio podoba, no ale to wy ocenicie Komentujcie
Enjoy 

*********************************************************************************

Rano obudziłam się z nosem w  jego klatce piersiowej. Oddychał równo i spokojnie. Ja za to byłam strasznie spięta i zdołowana. Była siódma, więc musiałam obudzić Alex do przedszkola na zajęcia. Pięciolatki nie mają lekko. Wstałam po cichu, żeby mnie obudzić Michaela i zakradłam się do jej pokoju.

-Alex, słoneczko. Czas do przedszkola. Dzisiaj masz zajęcia z rysunków.

Otworzyła leniwie oczka i się przeciągnęła. Pomogłam jej się ubrać i wyszykować, po czym odwiozłam ją na miejsce.

-Będę o trzeciej. Miłego dnia kwiatuszku.

-Papa Rose- pomachała mi i poszła.

Zerknęłam na nią ostatni raz i wróciłam do domu Michaela. Kiedy weszłam podbiegł do mnie i przytulił.

-Bałem się, że coś ci się stało.

-Nic mi nie jest. Odwoziłam Alex na zajęcia.

-W twoim stanie? Masz zakaz prowadzenia auta do odwołania- był bardzo stanowczy. W sumie miał rację. W żałobie nie powinnam jeździć autem. Jeszcze spowoduję wypadek.

-A kto ją odbierze?- zapytałam.

-Któryś z ochroniarzy.

-Ale ja…

Spojrzał na mnie wymownie, więc się uciszyłam.

-Zjadłaś chociaż śniadanie?

Pokręciłam głową.

-Eh, z kobietami. Chodź.

Złapał mnie za rękę i zaprowadził do kuchni. Po chwili postawił mi przed nosem naleśniki.

-Jedz, smacznego.

Niechętnie wcisnęłam w siebie dwa naleśniki i udałam się do pokoju. Zanim się obejrzałam, nastał wieczór. Dostałam wcześniej telefon, że Alex pobiła się z koleżanką. Kiedy ochroniarz Michaela ją przywiózł, czekałam na kanapie w salonie, aż wejdzie do domu.

-Alex. Pozwól tu na chwilę.

Podeszła wolnym krokiem.

-Słyszałam o całym zajściu. Co ci strzeliło do głowy?!

-Ale to Miriam. Ona zaczęła mnie przedrzeźniać i mówiła, że moja mama mnie nie kochała, dlatego odeszła.

-Alex, wiesz, że to nie prawda. Ale to nie powód, żeby bić inne dziewczynki!

-Jak zwykle nic nie rozumiesz!

-Nie krzycz na mnie!

-Nie będziesz mi rozkazywać! Nie jesteś mamą!

Ze łzami w oczach pobiegła do pokoju. Opadłam zmęczona na kanapę i przejechałam dłonią po twarzy. Po chwili usłyszałam Michaela.

-Hej. Wszystko gra?

-Tak! Moja mama nie żyje, Alex stała się agresywna przez co się z nią pokłóciłam i jeszcze mam problemy z pieniędzmi i innymi dokumentami mamy, więc wszystko jest zajebiście!

-Ej, nie atakuj mnie tak. Martwię się o ciebie, więc pytam.

-To może zajmij się czasem swoim tyłkiem, a nie zawracasz mi mój?! Czego ty oczekujesz?! Chcesz mnie przelecieć?! Proszę! Zrób to, póki jestem w dołku, będziesz miał ułatwione zadanie!

Spojrzał na mnie urażony. Był jednocześnie zły i smutny. Wstał i energicznie poszedł do sypialni, zamykając drzwi z hukiem. Świetnie, jeszcze on. Świat się na mnie uwziął. Postanowiłam go przeprosić. Byłam dla niego okropna. Weszłam nieśmiało do pokoju.

-Michael?

Stał przy oknie i opierał się rękoma o parapet.

-Czego chcesz?- zapytał.

-Chcę przeprosić…

-Nie musisz się wysilać. Mam to w dupie.

-Proszę, nie mów tak.

-A ty mogłaś mnie posądzać o takie rzeczy?!- uniósł lekko głos.

-Przepraszam, ja…

-Daruj sobie. Wisi mi to wszystko.

-Zachowałam się jak idiotka…

-Nie chcę tego słyszeć. Wyjdź.

Nie ruszyłam się.

-Nie słyszałaś? Zostaw mnie samego.

-Nie mam zamiaru.

-Proszę cię. Daj mi spokój- płakał. Słyszałam to w jego głosie. Podeszłam do niego powoli i obróciłam w swoją stronę, po czym się wtuliłam.

-Przepraszam Michael.

-Jak mogłaś pomyśleć, że chcę cię wykorzystać- dalej szlochał.

-Nie myślałam tak. Powiedziałam to z nerwów. Po prostu… eh… Dobija mnie sytuacja z pieniędzmi… Muszę pójść do jakiejś pracy, bo trzeba to pospłacać.

-Przecież pomogę ci z pieniędzmi.

-Nie chcę twoich pieniędzy.

-Ale ja nie pytam się czy chcesz, tylko stwierdzam fakt, że ci z tym pomogę.

Spojrzałam na niego.

-Jak to jest, że jesteś takim wspaniałym facetem?- uśmiechnęłam się.

-Ty tak na mnie działasz- odpłacił mi się tym samym.

Delikatnie się nachylił. Nasze usta były coraz bliżej i bliżej, ale przeszkodziła nam…