HIstory #1

No więc już widzicie, jak ta krótka seria będzie się nazywać. HIstory. Także zapraszam do komentowania i czytania :)
*********************************************************************************

Kawa. Kawka. Kawusia. Po sześciu godzinach pracy, jako ratowniczka medyczna w końcu mam chwilę przerwy. Miałam dzisiaj już siedem interwencji. Masakra. A to ktoś spadnie ze stołka, a to się oparzy, albo zemdleje. Same wypadki chodzą po tych ludziach.

-Alex, pomożesz nam?

O Boże. I po kawusi. Wstałam i poszłam do Sali.

-Co narozrabialiście?- zapytałam.

-Czy możesz nam pomóc z kroplówką?

-Eh, jak dzieci, jak dzieci- zaśmiałam się i zrobiłam o co mnie prosili, po czym wróciłam do kantorka do mojej kawy. O dziwo jej nie było. Po chwili wyszedł zza drzwi mój kolega Louis z moim kubkiem.

-Jasny gwint Louis! To moja kawa, kawka, kawusia!

Spojrzał na nią zdziwiony.

-Trochę się spóźniłaś. Mogłaś mówić wcześniej. Tom miał mi zrobić i myślałam, że to od niego.

-To się pomyliłeś. Dobra, już pij.

-Dzięki.

Poczułam, jak włącza się mój komunikator.

-Alex, czekamy przy karetce, mamy zasłabnięcie.

-Już idę.

Potruchtałam do wozu i pojechaliśmy. Po dziesięciu minutach byliśmy pod bramą wielkiej willi. Przybiegła do nas jakaś starsza kobieta.

-Całe szczęście, że państwo przyjechali. Pan Jackson upadł i stracił przytomność.

-Proszę się uspokoić. Już się nim zajmujemy.

Weszliśmy do domu, gdzie w salonie na kanapie leżał owy pan Jackson. Usiadłam na skraju łóżka i przyłożyłam dłoń do czoła.

-Gorączka.

Kiedy moi znajomi robili mu niezbędne rzeczy, czyli sprawdzali tętno itp. Ja w tym czasie ocierałam mu spocone czoło. Nagle otworzył lekko oczy.

-Umarłem?

-Nie, ale bardzo się pan starał- zaśmiałam się- Poza tym niebo wygląda troszkę inaczej.

-Ale tam też są anioły, a pomyliłem się, bo zobaczyłem panią.

-Bez przesady.

-Wszystko w normie. Możemy jechać- odrzekł Louis.

-Proszę na siebie uważać i przyjść jutro najlepiej na jakieś podstawowe badania.

-Ja go przypilnuję- odrzekła staruszka.

-Do widzenia więc.

-Do widzenia, a może i do zobaczenia- powiedział pan Jackson.

Wróciliśmy do szpitala. Następnego dnia znów miałam dyżur, ale tym razem badałam ludzi w budynku.

-Dzień dobry. Ja na badania- usłyszałam głos.

-Proszę, zapraszam.

Spojrzałam w tamtą stronę.

-Pan Jackson.

Podał mi bukiet kwiatów.

-To za wczoraj.

-Dziękuję. Są piękne. Proszę siadać.

Usiadł na kozetce.

-Jak widzę skierowanie na osłuch i badanie krwi. Proszę zdjąć koszulę.

Posłusznie to zrobił. Zobaczyłam na jego brzuchu jakieś plamki.

-Pozwoli pan, że zerknę?- wskazałam na nie.

-Proszę bardzo, ale proszę mi mówić Michael.

-Alex.

-Ładne imię.

-Dziękuję. A teraz zobaczmy te twoje łatki.

Chwile się poprzyglądałam.

-Hm. Tak jak myślałam. Vitiligo.

-To znaczy?

-Bielactwo nabyte.

-To poważne?

-Będziesz miał coraz jaśniejszą skórę, ale nie umrzesz- uśmiechnęłam się do niego- A teraz osłuchamy cię.

Przyłożyłam stetoskop do jego pleców.

-Kaszlnij.

Posłuchał mnie.

-Wszystko jest okej. Teraz zapraszam na krew.

-To będzie bolało?- zapytał, jak już siedział na fotelu.

-Nie. Troszkę uszczypnie...