Notka specjalna.

Tym razem nie o Michaelu. I baaaaaardzo króciutka ale to też w pewnym sensie moja twórczość. Mam nadzieję, że znośne. Zapraszam

**************************************************

Spojrzała na swoje własne odbicie. 

-Dlaczego ja jeszcze nie umarłam?

-Czas leczy rany Cloyie. 

-Skoro leczy to czemu moje blizny nie zniknęły?

-Nie takie rany... Bedzie dobrze. Wiem co mowię. 

-Gówno wiesz... Nic już nie będzie takie samo... 

-Od kiedy jesteś taka uparta? 

-Od zawsze. 

-To nie jest wytłumaczenie. 

-Nie?! A co nim jest?! Śmierć Troy'a?! 

-Dobrze wiesz, że on cię kochał i oddałby wszystko, żeby cię ochronić. 

-On już to zrobił! Umarł za mnie! Czy ty tego kurwa nie rozumiesz?! Nie ma go już i nigdy nie będzie!

-Cloyie. Uspokój się. 

-Wyjdź... 

-Słucham?

-Odejdź! Zostaw mnie samą!

Wyszła. Cloyie została jedyną osobą w pokoju. Jej depresja pożerała ją, niczym hiena truchło. Właśnie się tak czuła. Blizny pokrywały jej ciało. Za każdym razem rozcinała skórę w innym miejscu. Nie mogła wytrzymać uczcia, które przyciemniało jej umysł. Nie chciała żyć bez Troy'a. Z każdym dniem chciała uciec od życia i problemów. Co zrobiła? Zabiła się. 

-Dlaczego to zrobiłaś?- zapytał Troy, kiedy spotkali się po drugiej stronie. 

-Bo chciałam, żeby oni zamknęli moją trumnę, tak jak ja zamknęłam twoją...