HIstory #3

Trzecia część. Dużo ich nie będzie, jak już mówiłam, bo to krótka opowieść. Dedykuję ten rozdział Susie, która świeżo napisała test szóstoklasisty. Powodzenia w Gimnazjum mała ;D Enjoy!
*********************************************************************************

Dwa dni później:

-Wiesz, że będzie nam cię brakowało.

-Tak wiem, ale musicie się na to przygotować- powiedziałam do mojej przyjaciółki ze szpitala Chloe. Michael wyszedł od nas wczoraj. Wyniki mu się poprawiły i wrócił do domu.

-A jak ostatnie wyniki?- zapytała.

-Wiesz, że to i tak nic nie zmieni. Ale są trochę lepsze.

-Będę za tobą tęsknić.

-Ja za tobą też. Zajmiesz się wtedy Boltem?

-Oczywiście. Możesz na mnie polegać.

Uśmiechnęłam się do niej. Nagle usłyszałam pukanie.

-Można?- ujrzałam Michaela.

-Tak, proszę.

Wszedł nieśmiało do naszego kantorka i wyjął zza pleców bukiet róż.

-Chciałem ci podziękować za to, że się mną zajęłaś. Ogólnie w sumie za wszystko- podał mi kwiaty.

-To mój obowiązek. Są piękne, dziękuję.

Wstawiłam je do wody, a w tym czasie Chloe i Mike się ze sobą zapoznawali.

-O której dzisiaj kończysz pracę?- zapytał mnie.

-O szesnastej. A co?

-Chciałem cię zaprosić na kolację.

Chloe aż wstała i stanęła za mną.

-Wybacz Michael, ale ja…

Poczułam, jak dziewczyna pociąga moją rękę i szepcze mi do ucha:

-Zgódź się. Korzystaj z życia, a Mike jest niczego sobie.

Może i miała rację. Może nie powinnam się tak wszystkim przejmować. W końcu muszę się nażyć.

-No dobrze. Pójdę z tobą- posłałam mu uśmiech.

-To przyjadę po ciebie koło szóstej.

Podałam mu swój adres i dalej zajęłam się pracą. Wróciłam potem do domu i zaczęłam się szykować. Umyłam włosy, zrobiłam makijaż i uszykowałam sobie sukienkę. Okazało się, że przyjechał wcześniej. Był o piątej. Otworzyłam mu drzwi i zaprosiłam do środka. Miał na sobie czarny garnitur i białą koszulę, a w butonierce różyczkę.

-Dasz mi chwilkę? Jeszcze tylko ubiorę sukienkę.

-Oczywiście. Bez pośpiechu.

Weszłam na górę i ubrałam sukienkę, rozczesałam jeszcze raz włosy i zeszłam. Kiedy Michael mnie zobaczył, wyrwało mu się:

-Wow.

Zarumieniłam się. Ujął moją dłoń, kiedy schodziłam po ostatnich schodkach. Uśmiechnął się szeroko.

-Przepięknie dziś pani wygląda.

-Pan również.

Wzięłam go pod ramię i ruszyliśmy  do auta. Zawiózł nas do ekskluzywnej restauracji. Spojrzałam na ceny.

-Boże Michael. Ja nie mogę…

-Ciiiii. Wiem co chcesz powiedzieć. Nie zwracaj uwagi na ceny, proszę cię.

Westchnęłam i wybrałam dla siebie sałatkę. Po chwili kelner przyniósł nam wino.

-Zazwyczaj kobiety cieszą się, kiedy zabieram je do drogiej restauracji i w sumie same mnie naciągają.

-Ja nie. Nienawidzę zdzierać z ludzi pieniędzy.

Spojrzałam mu w oczy i dostrzegłam w nich iskierkę.

-Jesteś wyjątkowa.

Znów się zarumieniłam. Wracaliśmy potem spacerkiem kawałek do mojego domu, bo stwierdziłam, że warto się przejść. Michael zostawił więc auto niedaleko domu.

-Mogę jutro odebrać cię z pracy?

-Wiesz Mike… Nie wiem czy to dobry pomysł, żebyśmy utrzymywali ze sobą kontakt.

-Co? Niby dlaczego? Ja chcę cię poznać.

-Michael, naprawdę…

Złapał mnie delikatnie za przedramię.

-Alex, o co chodzi? Tak było miło, a teraz?

-Nie możemy… Po prostu…

-Dlaczego?

Odwróciłam się i szłam przed siebie.

-Alex, odpowiedz mi!

-Bo jestem bombą zegarową! Bo za parę miesięcy umrę!

Stał osłupiały i się na mnie patrzył.

-Jak to…?

-Tak to. Mam raka trzustki.

Podszedł do mnie powoli i przytulił.

-Boże, Alex. Ja przepraszam…

-To nie twoja wina… Ale ja nie chcę, żebyś cierpiał, kiedy umrę…

-Będę cierpiał, jeżeli teraz odejdziesz. Chcę spędzić z tobą te parę miesięcy.

-Ale obiecujesz, że nie będziesz mnie traktował ulgowo?

-Obiecuję.

Wyciągnęłam dłoń.

-Na mały palec?- zapytałam.

Złączyliśmy je.

-Na mały palec…