A Place With No Name #14

Dobra. Udało mi się napisać nową notkę. Całe szczęście, że miałam chwilowy przypływ weny. Nie wiem co więcej powiedzieć. Zapraszam więc :)
Komentujcie
Enjoy :3
*********************************************************************************

MIESIĄC PÓŹNIEJ:

Perspektywa Rose:

-Michael, powiem ci, jak będą dwie kreski.

-Na pewno?

-Nie.

-Ej!

-Przecież wiesz, że tak. Nie mogę znieść, jak ciągle mnie pytasz: I co? Już wiesz? Co wyszło? Dostaję nerwicy.

-O co się kłócicie?- zapytała Alex.

-O nic. Wcale się nie kłócimy. Mamy tylko inne zdania- mruknęłam.

-Tak, jasne.

Wywróciłam oczami.

-A w jakiej sprawie przyszłaś?

-Mogę jechać na tydzień do Emily? Są wakacje…

-W sumie nie widzę przeciwwskazań.

-Jej! Dziękuję- przytuliła się do mnie.

-To leć się spakuj. A rozmawiałaś z Emily?

-Tak. Jej mama się zgodziła.

Pobiegła do siebie po chwili i zaczęła pakować torbę. Stanęłam przy oknie i próbowałam się uspokoić. Po chwili poczułam, jak Michael przytula mnie od tyłu.

-Przepraszam kochanie. Wiem, że przesadzam… ale mi strasznie zależy na tym dziecku.

-Mi też. Ale nie mogę się denerwować, bo to zmniejsza szanse na ciążę. A jak tak ciągle mnie pytasz: „I jak? Już wiesz?”, to dostaję szału.

-Wiem. Przepraszam cię- pocałował mnie w ramię, potem w szyję i w  policzek.

-Nie gniewam się, tylko zrozum proszę.

-Dobrze kochanie. Strasznie cię kocham.

-Ja ciebie też.

Poczułam, jak jego łapki wsuwają się pod moją koszulkę, a usta dotykają delikatnie szyi.

-Michael- przystopowałam go.

-No co? Oj chodź kochanie. W końcu dziecko się samo nie zrobi.

-Z twoim zapałem do tego, to ty sam wystarczysz, żeby się urodziło.

-W kimś muszę zasadzić ziarenko, żeby zakiełkowało.

-Ej. Nie sprowadzaj mi się tu do ogrodnictwa.

-Tak? Bo co?

-Bo wiosło.

Zmarszczył brwi.

-Ej. Proszę natychmiast przeprosić.

-Niby z jakiej racji?

Przycisnął mnie mocniej do siebie i spojrzał w oczy. Nie ukrywam, że zatonęłam w nich bezgranicznie. Można powiedzieć, że utonęłam w czekoladzie.

-Bo wiem, jak na ciebie działam i długo mi się nie oprzesz- przygryzł wargę, szepnął mi do ucha, a następnie zaczął obsypywać szyję pocałunkami.

Objęłam go za szyję i wtopiłam się w jego usta. Odwzajemnił pocałunek, po czym wziął mnie na ręce i zaczęliśmy kierować się na górę. W tym momencie przed nami stanęła Alex.

-Ekhem.

Spojrzeliśmy na nią zakłopotani. Mój mąż postawił mnie na ziemi, a ja poprawiłam koszulkę.

-Możemy jechać?- zapytała moja siostra.

-Tak. Chodźmy- odparłam, rumieniąc się.

-Tylko wracaj szybko- mruknął mi do ucha Mike.

-Zastanowię się, bo boję się co takiego mi zrobisz w pustym domu- zaśmiałam się.

-Wiesz, że cię nie skrzywdzę- powiedział poważnie.

-Wiem. Dobrze, to jedziemy. Niedługo będę- cmoknęłam go w usta.

Wsiadłam z Alex do samochodu. Kiedy sprawdziłam, czy jest dobrze zapięta i ma wszystko, czego potrzebuje, ruszyłam. Przez jakiś czas jechałyśmy w ciszy. Michaelowi strasznie zależy na tym dziecku… A co… A co jak się okaże, że nie mogę mu go dać? Odgoniłam tę myśl.

-Co się dzieje między wami?- usłyszałam z tyłu.

-Hę?

-No co jest między tobą, a Michaelem?- bystra ta sześciolatka.

-Nic kochanie.

-Przecież widzę.

Westchnęłam.

-Wszystko jest dobrze. To, że czasem mamy odmienne zdania, to nie oznacza, że zaraz się rozstaniemy.

-Mam nadzieję. Lubię Michaela.

-Cieszę się z tego powodu. No, jesteśmy.

Alex wybiegła od razu, jak zaparkowałam. Wzięłam jej torbę i podążyłam za nią.

-Dzień dobry- przywitałam się z mamą Emily.

-Witaj Rose. Alex dużo nam o tobie mówiła. Może wejdziesz?

-Nie, dziękuję. Muszę wracać do domu. Mąż na mnie czeka.

-Ah tak. Pan Michael, zgadza się?

-Owszem. Ale…

-Alex mówiła.

No tak. Cała ona. Mała gaduła. Podałam kobiecie torbę z rzeczami mojej siostry, pożegnałam się z nią i wsiadłam do auta. W drodze zadzwonił mój telefon.

-Halo?

-Za ile będziesz, kochanie?- chyba nie muszę mówić, kto to był.

-Już wracam, a co?

-Bo tęsknię.

-Mówisz?

-Oczywiście. Ja zawsze tęsknię, jak cię nie ma.

-Mhmmmm. A nie sprowadzasz sobie panienek pod moją nieobecność?

-Skądże. Wszystkie moje fizyczne potrzeby zaspokajasz ty.

-Dobra, dobra. Nie świntusz mi tu przez telefon.

Usłyszałam jego cichy śmiech.

-Wracaj już do mnie. Mam niespodziankę.

-Zaraz będę.

-Dobrze. Kooooocham.

-Ja mocniej.

-Właśnie, że ja.

-Nie kłóćmy się. Za chwilę dojadę.

Rozłączyłam się zanim rozpoczął nową kłótnię. Kiedy przekroczyłam bramy Neverlandu i weszłam do domu, Mike porwał mnie na ręce i zaniósł do kuchni.

-Niespodzianka!

Kiedy mnie postawił, udało mi się tylko wykrztusić:

-Wow…