A Place With No Name #8

Witajcie. Właśnie o tej godzinie, o której publikuje się ten post 15 lat temu urodziłam się ja. Tak, tak. Dokładnie o 3.20. Dziękuję Ci mamo, że tyle czasu ze mną wycierpiałaś <3 Co do notki:
Opisy, opisy, opisy. Jakaś masakra. Nie umiem nic opisać. Przepraszam Was za to. No ale dobra. W każdym razie Enjoy. Rozdział krótki, bo jutro szkoła.
Aha. I jeżeli to czytacie, to komentujcie proszę. Dla niektórych to chwila, a dla mnie potem wielka motywacja :) Anonimowi czytelnicy też mogą dodawać komentarze. Także zapraszam :)
*********************************************************************************

Następnego ranka o dziewiątej byłam już w bibliotece. Układałam nowe książki, kiedy poczułam, jak ktoś zasłania mi oczy.

-Zgadnij kto to- usłyszałam.

-Hm. Alex?

-Nie.

-Mia?

-Też nie.

-Może mój mały Mikey?

Zdjął mi dłonie z oczu i odwrócił, po czym objął w pasie.

-W dziesiątkę.

-Nie powinieneś być teraz w studiu?

-Przesunąłem godzinę. Chciałem cię jeszcze odwiedzić.

Przykuł mnie do regału i zaczął całować.

-Mike. Jestem w pracy.

-No i? Ja też czasem jestem i nie obraziłbym się, jakbyś też przyszła się ze mną pomiziać.

-Michael- uniosłam brew.

Odpuścił i zmarkotniał. Przejechałam delikatnie palcem po jego policzku i wyszeptałam mu do ucha:

-Wytrzymaj do wieczora. Potem spędzimy trochę czasu razem.

Spojrzałam mu w oczy, a na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech.

-A teraz daj mi pracować, bo mnie wyleją.

-Nie wyleją. Właścicielka to moja stara znajoma.

-Mike. Mnie wyleją, a ciebie zaraz będą gonić tłumy fanek.

-Mi zależy tylko, żebyś ty mnie goniła.

Szturchnęłam go lekko w pierś i zajęłam się dalszym układaniem lektur. Biblioteka była bardzo ładna. Brązowo-pomarańczowe ściany, meble z ciemnego drewna i regały ozdobione kręconymi wykończeniami. Kilka metrów od wejścia stały stoliki i krzesła, a z drugiej strony mieściły się ogromne okna, oświetlające całą salę.

-O której dzisiaj kończysz pracę?- zapytał mnie.

-O trzeciej.

-Będę czekał pod wejściem.

-Niech ci będzie panie pięknisiu.

Założył swoje okulary z wąsami i wyszedł z pomieszczenia. Rozłożywszy wszystkie nowe książki, usiadłam z moją nową znajomą z pracy Amandą, popijając kawę.

-Słyszałam, że chodzisz z Michaelem Jacksonem- puściła mi oczko.

-Skąd to wiesz?

-Widziałam was dzisiaj. Chyba wpadł po uszy. Jaki on jest?

-W sensie?

-No, czy dobrze całuje, czy jest czuły…

-Całuje tak, że tracisz świadomość i jest najczulszym facetem na Ziemi.

-Wow. No zazdroszczę. Mój Axl od dawna nie kupił mi kwiatów.

-Może musisz dać mu jakieś sygnały, że oczekujesz od niego więcej zaangażowania?

-Może masz rację. A jaki Mike jest w łóżku?

-Przestań, nie spaliśmy jeszcze ze sobą- speszyłam się.

-Serio?

-Serio. Na takie rzeczy trzeba być gotowym i mieć pewność, że się tego chce.

-Ale on dosłownie pożera cię wzrokiem- mruknęła rudowłosa dziewczyna- I nie wiadomo co mu w tej główce siedzi.

-Amando, czasem mnie załamujesz- uśmiechnęłam się.

-Taka moja rola.

Zerknęłam z ukosa na zegarek.

-O Jezu, już trzecia! Mike na mnie czeka!- szybko zabrałam płaszcz z krzesła i wyszłam z budynku. Na parkingu stał czarny mustang, a w środku za kierownicą siedział jego właściciel w okularach przeciwsłonecznych.

-Podwieźć panienkę?- uśmiechnął się.

-Jeżeli to nie problem.

-Dla takiego kwiatuszka, to mógłbym nawet z kościoła się urwać.

Wsiadłam na miejsce pasażera i ruszyliśmy.

-Jak pierwszy dzień w pracy?- zagadnął wesoło.

-Dobrze. Poukładałam trochę lektur i pogadałam sobie z Amandą na twój temat.

-Naprawdę? I co mówiłyście?- zaciekawił się.

-Pytała jak całujesz i jaki jesteś prywatnie.

-I co ty na to?

-Powiedziałam, że całujesz okropnie i jestem z tobą tylko dla kasy.

-Słucham?

-Żartuję głuptasie- cmoknęłam go w policzek.

-Ja cię chyba kiedyś uduszę. Ale i tak cię kocham.

-Ja ciebie też…