The Way You Make Me Feel #2

Udało mi się napisać przed wyjazdem. Chyba nawet jest troszkę dłuższa. Mam nadzieję. W każdym razie zapraszam :D
Komentujcie
Enjoy!
P.S. Kocham tę piosenkę <3 (bez hejtów plis) XD
*********************************************************************************

NASTĘPNEGO DNIA:

Kiedy się obudziłam i otworzyłam oczy, byłam bliska zawału. Złapałam się za serce, bo obok mnie siedział uśmiechnięty Michael.

-Boże!- westchnęłam.

-Wolę Michael.

Zaśmiałam się. Nagle weszła pielęgniarka.

-Dzień dobry. Przyszłam podać lek.

Już z marszu podałam jej rękę z wenflonem, a ona przez igłę podała mi płyn z lekarstwem. Zerknęłam kątem oka na mojego gościa. Na jego twarzy gościł grymas i miał zamknięte oczy.

-Dziękuję- odrzekłam do pielęgniarki, kiedy wychodziła.

-Ugh- zatrząsł się, kiedy byliśmy sami.

-Boisz się igieł?- zapytałam.

-Nie, że od razu boję… Po prostu nie lubię…- zawstydził się.

-Jasne- zachichotałam.

Przewrócił oczami. Przysunął się z krzesłem.

-Jak się czujesz?

-Lepiej. Trochę boli mnie ta ręka, ale poza tym jest dobrze. A teraz powiesz mi, czemu tak „nie lubisz” igieł?- uśmiechnęłam się i uniosłam brwi.

Westchnął i pokręcił głową z bezsilności.

-Jak byłem mały, to chodziłem do takiego lekarza, który wbijał igły strasznie mocno. Miałem potem ślady i strasznie bolało. Od tamtej pory mam do nich uraz.

-Ja się już przyzwyczaiłam.

Wtem wszedł inny lekarz, niż wczoraj.

-O, Jodie. Znów wypadek przy pracy?

-Niestety.

-Który to już raz w tym roku?

-Trzeci?

-Chyba tak.

-Doktorze Colleman, długo tu będę?

-Może do jutra. Ale wyścigi odpuszczasz sobie do wiosny, jasne?

Westchnęłam.

-Jasne.

-Nie dołuj się. I tak niedługo już zima i święta Bożego Narodzenia.

-Teraz są ostatnie jesienne dni.

-No właśnie. A właśnie. Zapomniałem się przedstawić. David Colleman- wyciągnął rękę do Michaela.

-Michael Jackson.

-Miło mi. Zostawię was teraz samych i wpadnę do ciebie wieczorem, Jodie. Cześć.

-Papa- pomachałam mu.

Mike wyglądał na zdziwionego.

-Znacie się?

-Mhm. Mój sport sprawia, że znam tu większość personelu, a oni znają mnie. Jak łyse konie- parsknął śmiechem na to określenie.

-A właśnie. A propos koni… Posłuchaj… Bo jak wiesz, albo i nie wiesz, mam na swoim ranczu stadninę i szukam kogoś to ułożenia ich. Żeby je udoskonalić. I czy byłabyś na siłach i zainteresowana tą propozycją?

-Jasne, tylko będziesz musiał mi pomóc, bo moja ręka i żebra…

-Oczywiście, ale potrzebuję pomocy zawodowca.

-No, to możesz na mnie liczyć- uśmiechnęłam się. On tak samo.

Rozmawialiśmy sobie przez jakiś czas, aż do mojej Sali wszedł Nick.

-Cześć Jo…- zamarł, kiedy zobaczył Michaela- Nick Walker, jej brat- podał mu rękę.

-Michael Jackson.

-Przyniosłem ci dzisiejszą gazetę.

Podał mi ją, a ja zerknęłam na pierwszą stronę.

„Sławna dżokejka Jodie Walker i jej czempion Castiel witali ziemię na torze. Wymuszony upadek, czy nieświadomy błąd? O ile nam wiadomo Jodie i Castiel ostro trenowali przed wyścigiem. Czyżby przesadzili i chcieli przerwać wyścig celowym upadkiem, żeby nie stracić swojej wysokiej pozycji w tabeli?”

Rzuciłam gazetę na ziemię.

-Znów się uwzięli i szukają spisku!- zdenerwowałam się.

Nick podniósł gazetę.

-Oni chyba żartują!- krzyknął.

-No właśnie!

Poczułam jak mi skacze ciśnienie i żebra kłują mnie od środka. Michael położył swoją dłoń na mojej.

-Spokojnie. Oni tacy są. Wszystko zrobią, żeby dostać kasę.

-Wiem, ale… Mam czasem dość.

-Ja tak samo. Trzeba ich zignorować.

Westchnęłam.

-A właśnie. Nowa firma chce cię sponsorować- odrzekł Nick.

-To im powiedz, że w tym sezonie już nie pojadę. Lekarz mi zabronił.

-Na pewno?

-Tak. Nie dam rady.

-Okej. To pójdę się z nimi spotkać. Do zobaczenia młoda.

-Pa…

Michael widział, że jestem smutna.

-Ej, nie martw się. Jeszcze dużo wyścigów przed tobą.

-Miejmy nadzieję…

*********************************************************************************

Przepraszam za tyle Gifów, ale mnie urzekły <3

Do następnego ;)