A Place With No Name #7

Hej hej heloł! Tęskniliście za APWNN? (Nie xD ) Pisałam to o północy. Przepraszam, że moje opisy są takie badziewne. Krótkie i do kitu. Aczkolwiek zapraszam :)
*********************************************************************************

Następnego dnia o dwunastej już dzwoniłam do weterynarza w sprawie pracy.

-Dzień dobry. Widziałam w gazecie ogłoszenie, że potrzebują państwo pomocy w klinice.

-…

-Oczywiście. Ale…

-…

-Tak… tak rozumiem. Dziękuję.

Rozłączyłam się.

-I jak poszukiwanie roboty?- dosiadł się do mnie Mike, stawiając na stoliku dla mnie ubek kawy z mlekiem.

-Powiedzieli, że już kogoś mają.

-Szkoda. Ale mam do ciebie pytanie. Lubisz książki?

-Jasne. Jako dziecko czytałam na potęgę.

-To mam dla ciebie posadę. Moja znajoma potrzebuje pomocy w bibliotece. I moim zdaniem stanowczo za dużo płaci, ale to dobrze dla ciebie.

-Naprawdę? Nie wkręcasz mnie?

Położył dłoń na sercu i odrzekł:

-Przyrzekam, że to wszystko najprawdziwsza prawda.

Uwiesiłam mu się na szyi.

-Dziękuję Mike. Ratujesz mi życie.

Spojrzeliśmy sobie w oczy. Oboje byliśmy uśmiechnięci. Michael skierował swój wzrok na moje usta, a potem z powrotem spojrzał w moje oczy. Lekko przejechał kciukiem po mojej dolnej wardze i mnie pocałował. Rozpłynęłam się całkowicie. Objął mnie w pasie i przycisnął do siebie, a ja położyłam ręce na jego karku. Odsunęliśmy się w końcu od siebie. Michael pogłaskał mnie po policzku i się uśmiechnął.

-Nigdy nie sądziłem, że zakocham się w zwykłej osobie. A tu proszę.

-Przeszkadza ci to, że nie jestem sławna?

-Nie, skądże.

Nagle usłyszeliśmy pukanie do drzwi.

-Zaraz wracam- cmoknął mnie w usta i wstał.

Kiedy je otworzył, usłyszeliśmy:

-Michael, misiaczku!

Oho, kłopoty- pomyślałam. Wparowała tu jakaś wysoka kobieta z brązowymi włosami, ubrana w skąpą sukienkę i szpilki.

-Brooke? Czego chcesz?

-Spotkać się ze swoim koteczkiem.

-Z tego, co mi wiadomo, to my już nie jesteśmy parą. Zostawiłaś mnie kilka lat temu, odchodząc z Richardem.

-Okazał się dupkiem, bo mnie olał. Więc wróciłam! Nie cieszysz się?

Postanowiłam wkroczyć do akcji.

-Mikey, kto przyszedł?- zawołałam, idąc w ich stronę. Podeszłam do niego i się przytuliłam, a on objął mnie w pasie.

-Kto to?- zapytała ta cała Brooke.

-Oh, wybacz. Gdzie moje maniery. Rose. Dziewczyna Mikusia.

-Nic nie mówiłeś…- odrzekła do niego.

-Musisz mu wybaczyć. Pewnie biedaczek zapomniał. Wiesz, tyle mamy ostatnio na głowie. Cały czas spędzamy ze sobą i jesteśmy zajęci.

Wyglądała, jakby ktoś jej przyłożył kołkiem w łeb.

-Myślałam, że… ty i ja…

-Że spędzicie razem noc? Świetny jest, nie? Też miałaś dreszcze, jak chodził w samych bokserkach?

Spojrzałam na niego. Był strasznie zawstydzony, ale uśmiechał się do mnie. Brooke tylko tupnęła szpileczką i wyszła, trzaskając drzwiami.

-Co to było?- zapytał mnie.

-Akt zazdrości. Nie będę się wymigiwać.

-Muszę przyznać, że jej dogadałaś.

-Nie pozwolę cię męczyć. Widziałam, jak było ci przykro, kiedy przyszła.

-Nie mam z nią za dobrych wspomnień- mruknął.

-Niezła lalunia z niej.

-Dziękuję, że mnie wyratowałaś- cmoknął mnie w usta.

-Każdy by cię ratował przed tą zdzirą.

-Ej, bez przekleństw- pomachał mi palcem przed nosem.

Zaśmiałam się i go przytuliłam.

-Jak ja ci wynagrodzę to, że się nami zająłeś?

-Po prostu bądź przy mnie już zawsze.

-Obiecuję.

Nagle z pokoju wyszła moja siostra i zeszła do nas na dół.

-Taaaaak! Przytulas!- podbiegła i się do nas przyłączyła- Michael?

-Tak, słońce?

-Nauczysz mnie potem grać na pianinie?

-Jasne. Możemy iść nawet teraz, jeżeli twoja siostra pójdzie z nami.

-Rose, chodź!

-Nie mogę. Muszę pozałatwiać parę spraw papierkowych związanych z bankiem, ale jak to zrobię, to do was dołączę, zgoda?- zerknęłam na Mika.

-Obiecujesz?

-Obiecuję.

Michael i Alex udali się do pokoju muzycznego, a ja usiadłam przy stole i grzebałam w dokumentach. Kiedy skończyłam, udałam się w stronę pokoju, z którego wydobywał się dźwięk. Kiedy do niego weszłam, ujrzałam w rogu postawione czarne pianino, białe ściany i jedną część pokoju, która zamiast tapety, miała wielkie lustra. Panele były kremowe.

-Jak idzie moim muzykom?- zagadnęłam.

-Super! Michael uczy mnie jednej piosenki i prawie ją umiem.

-Naprawdę? To świetnie. Zagrasz mi?

Mała poprawiła swoją pozycję na kolanach pana domu i zaczęła nierówno naciskać klawisze. Oczywiście nie wszystko było trafne, ale jak na pięciolatkę, to i tak bardzo dobrze.

-Genialnie. Rodzi nam się tu damskie wcielenie Mozarta- w jej oczach zabłysły małe iskierki.

-A może ty coś ze mną zaśpiewasz?- zapytał mnie Michael.

-Mike, wiesz, że ja…

-Jedna piosenka…- wtopił we mnie te swoje ślepia.

-Jedna.

Usiadłam obok niego.

1.     Feeling my way through the darkness 
Guided by a beating heart 
I can't tell where the journey will end 
But I know where to start 
They tell me I'm too young to understand 
They say I'm caught up in a dream 
Well life will pass me by if I don't open up my eyes 
Well that's fine by me 

Ref.
So wake me up when it's all over 
When I'm wiser and I'm older 
All this time I was finding myself and I
Didn't know I was lost (x2)

2. I tried carrying the weight of the world
But I only have two hands
Hope I get the chance to travel the world
But I don't have any plans
Wish that I could stay forever this young 
Not afraid to close my eyes
Life's a game made for everyone 
And love is the prize 

Ref.
So wake me up when it's all over 
When I'm wiser and I'm older 
All this time I was finding myself and I
Didn't know I was lost 
I didn't know I was lost 
I didn't know I was lost
I didn't know I was lost 
I didn't know 
I didn't know 
I didn't know x3

Na sam koniec spojrzał mi w oczy i złapał za rękę.

-Do końca?

-Do końca…- szepnęłam…