HIstory #4

Następny rozdział. Chciałam go wrzucić, ponieważ są święta i nie będę pewnie miała czasu na pisanie. Ten rozdział dedykuję mojej cioci. Będę pamiętać o Tobie Madziu [*] Zapraszam do komentowania i miłej lektury :)
*********************************************************************************

W szpitalu na dyżurze:

-I jak było na randce?

Przewróciłam oczami.

-To nie była randka, tylko zwykła kolacja.

-Mhmm. Jasne. Pokorzystałaś?

-Co masz na myśli?

-No wiesz. Po kolacji, sami w twoim domu…

Wyplułam herbatę, którą piłam.

-Chloe! Proszę cię.

-No wiesz. Ja bym go tam od razu porwała.

-Wiem, ale ja to nie ty- zaśmiałam się- Zaraz mam operację.

-To ten od nerki?

-Tak. Trzeci przeszczep w tym miesiącu.

-Nasza kochana pani doktor.

-Można?- usłyszałam i odwróciłam się.

-A Pan, Panie Jackson nie jest znudzony jeszcze przychodzeniem tu?- uśmiechnęłam się.

-Ani trochę. Przyszedłem cię odwiedzić w robocie.

-To miłe, ale zaraz mam zabieg do przeprowadzenia.

-Spokojnie. Poczekam.

No i w ten sposób Mike poczekał sobie dwie godzinki. Weszłam zmęczona do kantorka i opadłam na kanapę. Podał mi wodę.

-Jak poszło?

-Opornie. Były komplikacje, ale się udało.

-To można się tylko cieszyć.

-Masz rację- nagle wstała, ale zakręciło mi się w głowie i widziałam tylko ciemność. Obudziłam się leżąc na szpitalnym łóżku. Słyszałam pikanie i miałam założony wenflon. Czyżby rak się przypominał? Witaj przyjacielu. Stęskniłeś się, co?

-Świetnie- mruknęłam pod nosem.

Leżałam chwilę, a po chwili przyszedł mój szef.

-Jak się czujesz Alex?

-Okropnie.

Spojrzał na mnie smutno. Zrozumiałam.

-Ile czasu?

-Dwa tygodnie…

-Może pan wyjść na chwilę? Potrzebuję trochę czasu…

Nic nie odpowiedział, tylko opuścił salę. Wsłuchiwałam się w miarowe pikanie. Pik, pik, pik. Usłyszę to szybciej, niż sądziłam. Ten długi, przeszywający dźwięk, który oznacza, że umierasz.

-Alex?

To był Michael. Miał smutną minę. W sumie co się dziwić? Wszedł cicho i usiadł na krzesełku obok mojego łóżka.

-Rozmawiałem z ordynatorem i…

-I pewnie będzie mnie trzymał tu dwa tygodnie.

-Nie. Zabieram cię do siebie.

-Słucham?- spojrzałam na niego.

-Zabieram cię ze sobą. Mam na ranczu zawodowy szpital, całodobową opiekę medyczną i najróżniejsze leki i kroplówki.

-Nie możesz mnie wziąć. Nie będę ci siedzieć na głowie.

-Masz gorączkę, bo bredzisz- dotknął lekko mojego czoła- Nie kłóćmy się. Zrobimy tak, bo chcę, żebyś na ten czas, który ci został, zapomniała o chorobie.

Spojrzałam w te jego brązowe oczy, a on dotknął mojego policzka.

-Dziękuję- szepnęłam.

-Nie dziękuj. Tylko cieszmy się chwilą- uśmiechnął się.

Po południu ja i Michael byliśmy już na jego posiadłości. Była ogromna. Szpital mieścił się sto metrów od domu, albo raczej willi.

-Chodź, pokażę ci twój pokój- wziął moje bagaże, a ja poszłam za nim- Oto on.

Weszłam nieśmiało i zaczęłam się rozglądać.

-Wow. Bajecznie.

-Cieszę się, że ci się podoba.

Podeszłam do niego i z uśmiechem odrzekłam:

-Dziękuję ci Michael. Za wszystko…