The Way You Make Me Feel

No to tak, jak obiecałam wstawiam inną historię Jodie i Michaela. Krótka, ale mam nadzieję, że się spodoba :)
Zapraszam
Komentujcie
Enjoy !
I wstawiam tę ścieżkę dźwiękową, bo zakochałam się w niej bez pamięci i wydaje mi się, że pasuje do tej notki. Jak sądzicie?
*********************************************************************************

Prolog:

Bicie serca, tor, koń, meta, oddech… Wygrana.

Stukot kopyt. Rżenie wierzchowców. Ściskasz w dłoniach wodze i jedyne o czym myślisz, to żeby być ze swoim koniem jednością i zmierzając do mety, poczuć wiatr na twarzy. On kocha to tak, jak ty. Boksy się otworzyły. Robisz pół siad, a twój zwierzak cwałuje ile sił w nogach. Słyszysz uderzenia kopyt o podłoże i swój równomierny oddech. Już prawie meta, prawie…

Ciemność…

Otworzyłam oczy, lecz od razu poraziło mnie białe światło. Jęknęłam.

-Żeś mnie siostra nastraszyłaś- usłyszałam głos brata.

-Co się stało…?

-Miałaś wypadek. Odbiliście się z Castielem od barierki i noga mu się podwinęła. Rocky was popchnął na nią.

-Co ten facet do mnie ma? Że zawsze jest drugi? Nie moja wina, że jesteśmy z Castielem szybcy. Właśnie! Co z nim?

-Spokojnie. Twój ukochany koń wyścigowy jest w stajni. Trochę się poobijał, ale jest wszystko dobrze. Gorzej z tobą?

-To znaczy?- skrzywiłam się nagle.

-Połamane kilka żeber, pocięta ręka i mały wstrząs mózgu. O siniakach i reszcie nie wspomnę.

-Nie dobijaj mnie Nick.

-Wybacz.

Wszedł lekarz.

-O, widzę, że się pani obudziła. Jak się pani czuje?

-Nieźle. Kiedy mnie wypuścicie?

-Za kilka dni. Rozumiem, że kończy pani karierę dżokejki?

-Żartuje pan?- zapytał mój brat- Ona ma fioła na tym punkcie.

-Rozumiem. Wieczorem przyjdzie pielęgniarka z kroplówką. A dzisiaj w szpitalu mamy specjalnego gościa.

-Naprawdę? Kogo?

-Pewnego muzyka. Zobaczy pani. A tymczasem życzę miłego dnia- wyszedł.

Westchnęłam.

-Też będę leciał- odrzekł Nick.

-Przyjdziesz jutro?

-Oczywiście. Pójdę jeszcze do Castiela i jutro się zobaczymy- pocałował mnie w czoło.

Spojrzałam na szafeczkę. Dostrzegłam album ze zdjęciami. Wzięłam go do ręki i otworzyłam. Były tam zdjęcia moje i Castiela. Od źrebaka aż do teraz. Było zdjęcie jak razem skakaliśmy po łące, jak go kąpałam, pierwszy wygrany wyścig, jazda na oklep, nowy zestaw na wyścigi, podkuwanie, przerzucanie siana, pływanie w jeziorze… Mimowolnie się uśmiechnęłam. Nagle usłyszałam pukanie.

-Proszę.

Wszedł mężczyzna w okularach przeciwsłonecznych, w mundurze, który miał na sobie różne odznaki. Miał kręcone, długie, czarne włosy i zniewalający uśmiech, który zwrócił moją uwagę już przy wejściu.

-Dzień dobry. Przyszedłem w odwiedziny.

-Proszę usiąść.

Zajął miejsce obok mojego łóżka.

-Więc… Co takiego się stało, że tu jesteś?- zapytał.

-Eh. Wyścig, barierka no i spadłam z konia.

-Ścigasz się?

Pokiwałam głową.

-To moje życie. Robię to od kiedy pamiętam. Zawsze kochałam szybkość i konie. Nie widziałam innej opcji, jak bycie dżokejką.

-Spełniłaś swoje marzenie.

-Dokładnie. To już nie jest pasja, tylko sens dla którego żyję.

-A właśnie. Zapomniałem się przedstawić. Mam na imię Michael.

-Jodie.

-Piękne imię.

Zarumieniłam się lekko. Przesiedział ze mną trzy godziny, bo byłam ostatnią osobą, którą miał odwiedzić. Gdyby nie to, że pielęgniarka przyszła i powiedziała, że koniec odwiedzin, to rozmawialibyśmy do nocy.

-Mogę wpaść do ciebie jutro?- zapytał nieśmiało.

-Jasne. Będzie mi bardzo miło.

Posłał mi piękny uśmiech.

-Więc życzę ci dobrej nocy i szybkiego powrotu do zdrowia. Wpadnę rano.

-Dobrze. Dobranoc Michael.

-Dobranoc...

          "Jeżeli chcesz ścigać się do mety, musisz wiedzieć, że to to, co kochasz."

                                         ~Ja 

I jak? Może być? :) To ostatnie zdjęcie, to moje wyobrażenie Castiela. :3

Mam nadzieję, że się podobało.