HIstory #5

Dobra. Kłamałam, że nie dodam więcej notek w czasie przerwy świątecznej. Akurat mi się udało napisać. xD I od razu odpowiem na komentarze dotyczące, że za szybko są razem. Ta historia będzie miała może koło 10 notek, ale nie więcej. W każdym razie, przekonacie się co i jak w dalszych częściach. Zapraszam :)
*********************************************************************************

Rano, kiedy się obudziłam i zeszłam na śniadanie usłyszałam:

-O, kruszynka już wstała!- Mike do mnie podszedł, bo widział, że po wczoraj jestem jeszcze słaba i przytrzymał w pasie, po czym podprowadził do stołu i pomógł usiąść- Co chcesz zjeść?

-Nie wiem. Cokolwiek.

Kucnął przede mną.

-Wszystko dobrze? Alex, spójrz na mnie.

Zwróciłam głowę w jego stronę.

-Boli cię coś?

-Głowa.

Michael wstał i podał mi tabletkę i wodę w szklance.

-Lepiej?- zapytał po chwili.

-Troszeczkę.

Podał mi śniadanie, czyli w jego wykonaniu to były gofry.

-Smacznego.

-Dzięki...

-Zabieram cię dzisiaj ze sobą na plan.

-Kręcisz teledysk?

-Tak. Kręcę dzisiaj „Bad”.

-Nie chcę nigdzie iść Mike.

-To nie było pytanie. Nie zostawię cię samej w domu.

-Nigdzie nie pójdę!- zaczęłam się irytować.

-Pójdziesz, bo jesteś pod moją opieką i mam już dość dzisiaj problemów i ludzi, którzy robią mi na przekór!

Wstał i wyszedł z kuchni. Miał rację. Dlaczego ja się w ogóle kłóciłam? Michael chce dla mnie dobrze. Postanowiłam go poszukać. Obeszłam cały dom, ale nigdzie go nie było. Znalazłam go dopiero, kiedy zajrzałam na taras. Siedział na ławce z rękoma założonymi na piersi i patrzył na łąkę. Podeszłam do niego i usiadłam mu na kolanach.

-Mikey.

Odwrócił głowę.

-Przepraszam cię. Zachowałam się jak pieprzona egoistka.

Odwróciłam jego głowę w swoją stronę i go pocałowałam. Przez chwilę się opierał, aż w końcu oddał mi pocałunek i objął mnie w pasie. Przycisnął mnie bardziej do siebie i mruknął zadowolony. Po chwili się od niego odsunęłam.

-Co to było?- zapytał mnie.

-Nie wiem. Zrobiłam to, co kazało mi serce.

Uśmiechnęliśmy się oboje.

-To możesz bez krzyków pojechać ze mną na plan?- zapytał Mike.

-Myślę, że tak.

-To leć się ubierz.

Zeszłam z jego kolan i wróciłam do swojego pokoju. Ubrałam na siebie czarną koszulkę, bluzę i jeansy, a na nogi moje czarne trampki za kostkę. Po wszystkim wróciłam do Mika. Wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy na plan, który okazał się stacją metra.

-Jest dzisiaj zamknięte- wyjaśnił mi- Pójdę się przebrać, a ty usiądź sobie koło kamer.

Cmoknął mnie lekko w usta i poszedł. Zajęłam krzesełko, które było specjalnie uszykowane dla mnie. Po chwili przysiadł się do mnie jakiś mężczyzna.

-Quincy Jones. Producent muzyczny.

-Alex Parker. Była pani chirurg i obecna dziewczyna tego pana pięknisia.

Kiwnęłam na Michaela, który zmierzał w naszym kierunku. Był ubrany w czarne spodnie, kurtkę tego samego koloru i wysokie buty na lekkim obcasie. Miał przyczepionych dużo sprzączek i guzików, które dzwoniły, kiedy się poruszał. Podszedł do mnie i mnie pocałował. Kiedy się oderwał, Quincy klepnął go w ramię.

-Michael, możemy zaczynać?

-Tak.

-Muzyka!

Wgapiałam się w niego, jak w obrazek. Miał tak dopracowane ruchy, że kiedy zdarzyła mu się pomyłka, to nikt tego nie widział. Szkoda tylko, że po pół godzinie zrobiło mi się strasznie zimno i słabiej się poczułam. Skuliłam się na krześle. Nagle przybiegł do mnie Michael.

-Alex, co się dzieje?!

-Zimno mi.

Poczułam, jak otula mnie swoją kurtką i obejmuje ramionami. Spojrzał na zegarek.

-Czas na lekarstwo.

Pogłaskał mnie po plecach i podał tabletkę. Łyknęłam ją i po chwili poczułam się lepiej, ale dalej było mi zimno.

-Już lepiej?- zapytał mnie.

-Tak. Dziękuję- chciałam mu oddać kurtkę, ale on bardziej mnie nią tyko otulił.

-Zostaw. Tobie jest bardziej potrzebna.

-Ale…

-Wystąpię bez niej. Co sądzisz Quincy?

-Jeżeli chcesz...- uśmiechnął się.

Pocałowałam Mika w policzek, a po chwili znów byłam zajęta wpatrywaniem się w niego. Dzięki Ci Boże, że trafiłam na takiego mężczyznę. Najwyraźniej Pan chce dać mi trochę szczęścia przed śmiercią…