HIstory #6

Dobra, można mnie bić. Dodaję następną. Wena mnie wzięła. Chociaż ta notka mi się nie podoba, ale następna będzie ciekawsza. Przepraszam za ten rozdział. Jest nudny i taki pffff... No właśnie. Powoli też zbliżamy się do końca opowieści. Miłego czytania :) :3
*********************************************************************************

-Jutro przychodzi zajączek- odparł Mike, kiedy wracaliśmy do domu.

-Zajączek?

-Tak. Jest kwiecień. Wielkanoc…

-Masz rację. Całkiem zapomniałam.

-Jak ten czas szybko leci- westchnął.

Kiedy weszliśmy do domu, poszłam wziąć prysznic i położyłam się do łóżka. Tym razem do łóżka Michaela. Po chwili przyszedł i zajął miejsce obok mnie, a ja się do niego przytuliłam.

-Dobranoc nieoceniona pani doktor.

Zaśmiałam się.

-Dobranoc wielki panie muzyku.

Zamknęłam oczy i zasnęłam. Rano, kiedy się obudziłam, Michaela nie było. Ubrałam więc mój puchaty szlafrok i zeszłam na dół do kuchni. Przy kuchence stał… wielki, biały królik.

Stanęłam osłupiała. Po chwili mnie zauważył i podszedł powoli, przytulając mnie.

-Śniadanko?- zapytał. Kiedy tylko usłyszałam głos, to już wiedziałam kto to taki kryje się pod maską.

-A co pan królik proponuje?- uśmiechnęłam się.

-Naleśniki z czekoladą?

-Brzmi świetnie.

-No i wesołego zajączka. Mam dla ciebie kilka niespodzianek.

-Mike, nie musiałeś…

-Wiem, wiem. Ale nie kłóćmy się, tylko zjedz coś, a potem zobaczysz, co przygotowałem.

Objął mnie lekko w pasie, a ja zdjęłam mu maskę, po czym go pocałowałam.

-Mój słodki króliczek- uśmiechnęłam się.

Zerknął na zegarek.

-Czas na leki. Chodź- zaprowadził mnie do stołu i podał tabletki i szklankę wody.

-Mam ich już dość.

-Domyślam się myszko. Ale to tylko dla twojego dobra.

-I tak umrę, więc co za różnica?

Mike klęknął przede mną i spojrzał w oczy.

-Nie myślmy o tym. Spędźmy razem czas, który nam został. Dobrze skarbie?

Kiwnęłam głową.

-Moi rodzice zaprosili nas dzisiaj na obiad.

-To miło z ich strony.

-W każdym razie mamy tylko dwie godziny, żeby się pomiziać.

Zaśmiałam się.

-Wariat.

-No i jeszcze niespodzianki. Jedz szybko i lecimy.

Zjadłam moje naleśniki od Mika, a on w tym czasie się przebrał i wyszliśmy na zewnątrz. Słońce ładnie świeciło, a zwierzaki budziły się ze snu. Michael zagwizdał i zauważyłam biegnącego… Bolta?

-Bolt!- zaczęłam głaskać i drapać psa.

-Przywiozłem go, bo podobno strasznie tęsknił.

Cmoknęłam go w policzek.

-Dziękuję.

-To nie wszystko. Zamknij oczy.

Robiłam co kazał. Zagwizdał jeszcze raz, ale tym razem usłyszałam stukot.

-Możesz otworzyć.

Kiedy to zrobiłam, ujrzałam pięknego, siwego konia. Arab czystej krwi.

-Mike… On jest śliczny…

-Jeździłaś kiedyś?

-A owszem. Miałam nawet kilka nagród.

Uśmiechnął się.

-Woli pani siodło czy oklep?

Zaśmiałam się chytrze.

-Oklep.

Mike mnie podsadził i siedziałam już na koniu. Po chwili znikąd przyszedł nagle drugi, tylko kary.

-Jak go nazwiesz- zapytał mnie.

-Damon. A twój to?

-To Rosie.

Kiedy oboje siedzieliśmy na naszych koniach, nabrałam wodzy i zagalopowałam do przodu. Michael się chyba tego nie spodziewał, bo podjechał dopiero po chwili. Pojechaliśmy na piękną łączkę. Usiedliśmy pod drzewem, przy którym przywiązaliśmy nasze kochane szkapy. Oparłam się o pierś Mika.

-Te konie przypominają mi nas- odrzekł.

-Naprawdę?

-Tak. Tak różne, a tak identyczne jednocześnie.

Złapałam jego dłoń, poruszona tymi słowami.

-Razem- wyszeptałam.

-Do końca…